Op de hoek Kwekerijlaan – Moestuinlaan staat een wit boekenkastje met rood dakje, het meest internationale van de kastjes op mijn dagelijkse wandeling, en het meest robuuste. Het kastje is nooit leeg. Soms is het eb, soms vloed, als het getij van de oceaan. Ik fantaseer dat iemand op de uitkijk ligt en elke dag verse Engelstalige boeken in het kastje stopt, opdat ik ze vind.
Elena Ferrante, The Story of the Lost Child.
Martin Latham, The Bookseller’s Tale.
Peter Matthiessen omschrijft in De sneeuwluipaard hoe de indrukwekkende Kristalberg, een bergpiek in de Himalaya, die hij bereikt na een zware trektocht van 35 dagen, een magnetische aantrekkingskracht uitoefent.
‘De kracht van een dergelijke berg is zo groot en tevens zo subtiel dat mensen zonder dat ze worden gedwongen er van heinde en verre naar toe worden getrokken, als door de kracht van een onzichtbare magneet; en zij zullen talloze ontberingen en tegenslagen trotseren, in hun overklaarbare drang om bij dit middelpunt van heilige kracht te komen en het te aanbidden… Dit vererende of religieuze gedrag wordt niet beïnvloed door wetenschappelijke feiten zoals getallen over hoogtes die het belangrijkst zijn in de ogen van de moderne mens. Noch wordt het gemotiveerd door de drang de berg te ‘veroveren’.’
Het boekenkastje is mijn magneet. Nooit is het kastje veroverd. Elke dag tref ik een ander vergezicht. Ik lach als de sherpa die lacht om zijn eigen acute sneeuwblindheid en weigert een lap voor de ogen te doen, blind zijn lot omarmt – hoe de witte mannen die hem betalen zich ergeren aan het oponthoud. The Bookseller’s Tale: Franz Kafka heeft liever een vrouw die haar nagels vijlt en dictaat opneemt dan een toekomstige machine die dat doet. ‘Faced with such machines we become degraded factory workers.’
[twee boeken, dvd, golftas met aparte vakken voor schoenen, vijf plastic flesjes, hondenoppasbaantje (prikbord supermarkt), drie grote takken van coniferen. kastje laten staan omdat het te zwaar was om te tillen]