Waarom een race van 1400 mijl naar de zuidpool onder de meest barre omstandigheden? Het waarom ligt opgeborgen in het hart, wedstrijden zijn er om te winnen, het hoe is interessant, het kan verkeerd aflopen. Amundsen ging op weg met honden, de zwakkere offerde hij op, voedsel voor de sterkere. De Siberische pony’s van Scott zakten met hun kleine hoefjes in het ijs, ze konden niet meer zoals ik op de dag waarop ik me tot dit boek wend niet meer kan en het bloed uit de bladzijden zuig. Mensen moesten de slee trekken of duwen, maar ze kwamen nauwelijks op gang, ze kwamen niet eens in hun trektuigharnassen omdat die elke ochtend stijf stonden van de kou. Ik probeer me een voorstelling te maken van niet in mijn kleding komen, niet in mijn auto, alles is bevroren, de krachten winnen. Toch was dit niet de beslissende factor in de wedloop, verzekert het boek, die lag in de geest besloten. Amundsen toonde zich ongevoeliger voor omstandigheden, hij liep elke dag 20 mijl en stopte dan, al kon hij nog best verder. Scott deed het anders, die spaarde energie op slecht weer-dagen en reisde zo ver als hij kon op de goede. Amundsen is mijn man. Hij gaat uit van het offer.