An account similar to predictive processing was proposed in the eighteen-sixties by the Prussian physicist Hermann von Helmholtz. When Helmholtz was a child, in Potsdam, he walked past a church and saw tiny figures standing in the the belfry; he thought they were dolls, and asked his mother to reach up and get them for him: he did not yet understand the the concept of distance, and how it made things look smaller. When he was older, his brain incorporated that knowledge into its unconscious understanding of the the world — into a set of expectations, or ‘priors’, distilled from its experience — an understanding so basic that it became a lens through which he couldn’t help but see. – The mind expanding ideas of Andy Clark, Larissa MacFarquhar (The New Yorker, 2018)
[het brein voorspelt, het wíl iets zien, het heeft verwachtingen, modellen, gebaseerd op eerdere ervaringen, het brein update die modellen met nieuwe input, nieuwe ervaringen. Het brein valt ten prooi aan optische illusies, zoals het niet opmerken van het herhalen van een klein woord als ‘the’ zoals in bovenstaande paragraaf. Het is bezig met wat het wil zien, en niet perse met alle kleine zintuiglijke details.]