‘Facebook is where strangers tell the truth and friends lie to each other, zei iemand op twitter,’ zegt Rob Sutcliffe, die gaandeweg de course over gamification vermoeider oogt, alsof hij de course live staat op te nemen, in één binge, op weg naar een bossfight. Ik raak steeds meer overtuigd van kennis delen op deze manier. Ik voel inmiddels een band met hem, na tien filmpjes, niet ondanks maar juist omdat hij niet terugpraat, net zoals mijn kat. Ik kan alles op hem projecteren. Hij is onbereikbaar, dichtbij, wordt wie ik wil (een jongen die gamification een buzzword noemt, er een hekel aan heeft en het heeft over ‘the science of motivation’ en ‘the art of engagement’). Ik kan hem versnellen en vertragen. Aan de veranderende belichting zie ik dat het avond wordt. Hij is online teacher aan het worden. zoals internet wording is, mensen presenteren hun onaffe dingen. Hij laat in één filmpje de filmpjes zien die hij heeft opgenomen, hij toont zijn desktop vol bestandjes. In een epiloog, die hij na een jaar heeft toegevoegd aan de course voel je zijn toegenomen vertrouwen. In die update komt hij NIET zelf meer in beeld. Geen poppetje meer. Je hoort zijn stem. What’s out there is out there, een sterenhemel vol brokstukken. Hij heeft de eerdere filmpjes niet geredigeerd.