En nu dan! Aan het begin van de eenentwintigste eeuw zijn er kunstenaars die het keurige gazon in de Engelse paleistuin molesteren en erbij glimlachen wanneer ze het voor de camera vertellen; die drek achterlaten op de verlaten oprijlaan en blaadjes in de bomen rood, wit en blauw verven, in afwachting van de herfst. Hoe moeilijk het is om niets te doen, niets te vinden, niets te zeggen. – Palace in wonderland
Toen we door de lege paleisgangen dwaalden adviseerde een man ons om de rondleiding te volgen, opeengepakt temidden van anderen. Met verhalen was leuker. In het paleis bleek veel schone schijn. De muren in de Stuczaal – sinds 2011 geopend voor de zakelijke markt – waren niet van marmer maar marmerachtig geschilderd, de kosten van menselijke arbeid (twee jaar bezig) overtroffen de kosten van het originele materiaal.
Er was sowieso veel werk op het paleis. Op twee uitklapbare stoeltjes aan de muur naast de eetkamer zaten bedienden geduldig te wachten tot prins Bernhard op een belletje tikte voor de volgende gang.
Het meest menselijke bleek een ingreep van koningin Emma, die toen het paleis als verjaardagscadeau in 1928 werd voorzien van elektriciteit, direct alle vazen doormidden liet zagen om er lampen van te maken. En er was licht! The shock of the new. Onmogelijk om dingen dingen te laten. Doet denken aan internet dat we overal in proberen te proppen.
Ik hoop dat het kleine speelhuisje dat Benjamin Verdonck voor zijn dochter maakte inmiddels is gerepareerd. Het staat in een donker deel van het bos naast een enorm Zwitsers chalet dat Wilhelmina op haar twaalfde verjaardag als speelhuisje cadeau kreeg. Ze kreeg er een nephouten brug bij van beton. Het poppenhuisje in het chalet zou mini-elektriciteit hebben als ik haar moeder was, mini-internet-of-things als ik nu moeder was.