Het lijkt me goed dat we vertalers niet kennen. Dat we niet weten wie Ria van Hengel is (De koning buigt, de koning moordt – Herta Müller). Dat ze de woorden begreep en omzette, maar niemand is. Dat ze zich ophoudt in de coulissen van een boek. Een vertaler verstoort de illusie dat we een-op-een zijn met een lievelingsschrijver.