Ik hoop dat je dit leest. Iemand die schrijft wil gedrag beïnvloeden, al is het slechts twee minuten kostbare tijd opslurpen. Een advocaat wil dat ook, maar zijn schrijven is minder omfloerst, hij heeft een concreter doel voor ogen: verwijder deze afbeelding vandaag nog van je website of we slepen je voor de rechter. En dan iets met een dwangsom. Aan de muur van een electriciteitshuisje in Amsterdam Noord hangt een poster met de tekst ‘Nijntje ontdekt het Rijksmuseum’. Nijntje staat met een schep en een emmer temidden van vier impressionistische kinderen in zee, de kinderen vinden de situatie niet raar. Ze staren naar een zeilbootje, niet naar het konijn, dat – hop – alsof het niets is, en met Photoshop is het niets, gecutcopypastet is in een schilderij van Jozef Israëls, Kinderen der zee (1872). Schrijven gaat niet om gelijk hebben, maar om gelijk krijgen, ik moet in de onderbuik terechtkomen. Het detail dat me pislink maakt is de rechteronderhoek, het copyrightteken en daarachter ‘compositie Mercis’. Compositie Mercis? Het afsnijden van tweederde van een schilderij van Jozef Israëls? Het plaatsen van een wit konijn op zorgvuldig gepenseelde verfstreken? Hoe meten we al die maten? De bakens zijn verzet. Copyright is een verzinsel. Een grief relatief.