Er zijn veel vormen van zien. Ik kijk met emotionele ogen. De dansers voeren me mee, in heftiger wordende bewegingen, in uitputting, het rode licht schept een waas, op een gegeven moment zie ik ze niet meer. Een kleine theorie van het kijken: je ziet wat je wilt zien, ik kom voor de trance, de zweepslag. Ik wil dat Ann mijn kijken uitput, tot het niet meer gaat. Soms lukt dat. Dan bereik ik de grens van het kijken. De vrijheid van kunst: iemand anders ziet iets anders.

Er zijn ook technische ogen. Judit Ruiz Onandi en Dario Tortorelli, dansers van WArd/waRD, zien meteen wat Ann niet bedoeld kan hebben. Ze springen in details. Ontwaren timingproblemen. Een spanning die langer vastgehouden kan worden. Blikken die teveel de zaal bespelen. Het kan allemaal preciezer. Houdingen zowel losser als – een split second later – strakker. ‘It takes years,’ zucht Ann, die zelf op het podium staat, waar ze niets ziet, en, vreemd genoeg, ook weinig hoort.

«