In het boekenkastje op het Zonneplein vind ik een vierkanten boekje, Een waarheid als een koe van Stienes Veldkamp met zwart-witfoto’s van speelgoeddieren. Het luipaard heb ik uitgescheurd. Het hangt boven mijn bureau, een dunne houten plank, even diep als een laptop, een soort loopplank van de ene kant van de kajuit naar de andere, waarop mijn laptop de doorgang verspert).
Het boekje is 21 jaar oud.
Het speelgoed-luipaard houdt een speelgoed-zebra onder zijn linkerpoot tegen de grond, maar kijkt niet als overwinnaar in het rond. Hij oogt beduusd of bedremmeld, zeker niet bloeddorstig.
Het boekje blijkt een persoonlijke encyclopedie, met dieren van A tot Z, van aap en adelaar tot zebra en zwijn.
‘Ongelukkig is zijn gemoedstoestand niet in overeenstemming met de schoonheid van zijn lichaam, althans niet volgens de eischen die wij stellen. De Luipaard is geveinsd, boosaardig, wild, moordgierig, wraakzuchtig en bovendien niets minder dan lafhartig.’ – Het leven der dieren (Brehm, ±1870)
Het enige luipaard dat ik ken is het zachte slappe knuffeldier waartegen ik als kind veilig in slaap viel – en Peter Matthiessens Sneeuwluipaard die zich niet laat zien, als de dood voor de mens.
Als ik Stienes Veldkamp google kom ik op zijn site terecht. Hij fotografeert nu bomen, al dateren die foto’s uit 2017.
Ik bookmark de site, een heerlijke oase van bomen, kruinen, bladeren, licht, lucht en waterspiegels. Veel witruimte, weinig woorden.
Ik vraag me af of de fotograaf nog leeft, ik vermoed van wel: iemand betaalt de provider die zijn site host.
[reminder to self: foto van Luipaard opvragen, als totem]