De roadie hing een zwart handdoekje over een stoel, plaatste drie flesjes water naast een mok warme kruidenthee (alwetende verteller), scheurde met zijn tanden een dikke reep zwarte tape van een rol en plakte een half A4-tje aan de onderkant van een lessenaar. Op het blad de aansporing: BREATHE. Sinead O’Connor, verscholen achter de lessenaar, leek totaal niet op het beeldvullende, gebeeldhouwde, marmeren hoofd uit de videoclip dat zo indringend de camera inkijkt. Ze had haar, een bril en hield haar ogen gesloten terwijl ze zong. ‘I’m troying,’ was haar reactie op een vrouw in het publiek die 90 minuten lang na elk liedje ‘TROY’ schreeuwde. Toen Troy dan kwam, als toegift, deed ze alsof ze de tekst niet kende, alsof ze de akkoorden niet kende, alsof het commentaar waarmee ze zichzelf onderbrak haar niet kon schelen. Daar kreeg ze spijt van en toen zong ze The House of the Rising Sun (5,133,489 views op youtube, 9,203 likes, 466 dislikes). Ik meen het briefje met het woord ‘BREATHE’ te begrijpen, al is taal ondoorgrondelijker dan ik hier doe voorkomen.