As I gazed from the deck at the surface of what ought to have been a pristine ocean, I was confronted, as far as the eye could see, with the sight of plastic. It seemed unbelievable, but I never found a clear spot. In the week it took to cross the subtropical high, no matter what time of day I looked, plastic debris was floating everywhere: bottles, bottle caps, wrappers, fragments. – Charles J. Moore
Je kunt een ontdekker zijn van landen, continenten, diersoorten of zeldzame planten, maar ook van ecologische rampen in de maak. Charles J. Moore ontdekte de enorme hoeveelheid plastic die in zee drijft toen hij terugvoer van een zeilwedstrijd, de Great Pacific Garbage Patch (1997). Was het maar een eiland, zegt Maarten Vanden Eynde. Het is confetti. Het spoelt aan op stranden, waar het onzichtbaar blijft voor toeristen omdat het twee keer per dag wordt opgeruimd. Afgelegen plekken zoals bijvoorbeeld Paaseiland zijn ermee bezaaid. Op de vraag of de mens hem depressief maakt antwoordt Maarten Vanden Eynde dat hij zijn mensenhuid niet kan afwerpen, hij maakt werk: kleine sneeuwglobes waarin stukjes plastic dwarrelen. – Body of Matter, Maarten Vanden Eynde, lezing