Het vooruitzicht dat ze daar is, aan de andere kant van het scherm, ergens, en ik me als Alice in Wonderland in het konijnehol kan laten vallen, het koord kan vastgrijpen, naar binnen kan glijden, is verslavend, niet het web zelf.

De permanente navelstreng.

Het daar en nu.

Alsof ironische goden zich met onze levens bemoeien, paradoxen slechten: oneindige afstand, immense nabijheid.