Dat het tegendeel ook waar is maakt schrijven ingewikkeld. ‘Mooi schilderij’ schrijf je bijvoorbeeld terwijl je weet dat iemand anders het lelijk vindt. Dat maakt schrijven lastig. Of beter gezegd, dat maakt teruglezen lastig, want je weet – bij alles wat je schrijft – dat het niet uitputtend is, dat het schilderij net zo lelijk is als dat het mooi is. Raar fenomeen, waarvan ik, toen ik met schrijven begon, niet wist dat het zich zo zou doen gelden. Ik wil steeds wissen! Nu ben ik geen filosoof, dus ik kom hier niet uit, maar het moet er mee te maken hebben dat je in taal niet alleen vormgeeft maar ook een uitspraak doet over de werkelijkheid. En die werkelijkheid is te complex om met een enkele eigenschap af te doen. Iets wat mooi is, is nou eenmaal ook lelijk. Wie ja zegt moet ook nee zeggen, zoiets.