Op de trap bij Hotel Arena in Amsterdam zit een jongen die kaartjes zoekt. Een moment twijfel ik, niet omdat hij via een kartonnen bord communiceert maar omdat hij misschien wel grager wil dan ik en dat voelt ongemakkelijk. Thuis heb ik Miranda July gegoogled. Zomerse naam, passend bij het feeërieke jurkje met blote armen waarmee ze op foto’s staat. Die foto’s zijn genomen door iemand die Autumn de Wilde heet. Daarom houd ik zo van non-fictie.
De zaal is gevuld met paars licht. Er staan stoelen. Achterin is een bar. Op de voorste rij mag je niet zitten. Op het podium staat een stenen engel bij een spreekgestoelte. Er hangt een poster van Miranda July en daarnaast zit Miranda July zodat we kunnen vergelijken. Ze zal voorlezen uit haar nieuwe boek. Bovenin de nok hangt een scherm met een dia die de hele avond niet zal veranderen. Het lukt niet om een filmpje van Miranda July te tonen. Je weet toch dat ze die avond komt?
Miranda July is grappig en goed in public relations: ze maakte de film Me and You and Everyone We Know en die film is zo goed dat je haar boek wilt lezen. Ik heb haar roze boek. Toen ik de papieren flap eraf haalde zat er een geel boek onder. Ik was thuis al begonnen met lezen zodat ik kon luisteren en kon lachen met de zaal en met de interviewer die een enorme fan van Miranda July bleek te zijn.
Mijn oog viel op een citaat van Amy Hempel op de achterkant van het boek. Ze vindt No one belongs here more than you. fantastisch, en ik dacht, Amy Hempel, Amy Hempel, die heeft zelf een geweldig verhaal geschreven, The Harvest, aanbevolen door Chuck Palahniuk. Toen de interviewer zijn mond hield konden we Miranda July’s stem horen. Ze las The Boy from Lam Kien. Binnenkort krijgt Miranda July een tentoonstelling in MU of is MU degene die iets krijgt? Ineens is iemand overal, als een zomerdeuntje.