Kunstenaars zijn vaak interessanter dan hun werk, niet omdat een kunstenaar interessanter is dan een ander mens, maar omdat werk kan mislukken. Verf drupt. Techniek hapert. Beeldschermen staan op blauw. De ruimte is groter dan gedacht. Kleiner ook. De mentaliteit van een kunstenaar kan moeilijker mislukken, en die mentaliteit is waar het uiteindelijk om draait. ‘Een kunstenaar kan niet ontsnappen aan zichzelf,’ zegt Franco Mattes tijdens een lezing. Hij draagt op zijn jasje een button met de tekst ‘this statement is false’ en even ben ik op het verkeerde been gebracht. Ik zag Franco Mattes namelijk eerst op YouTube, in een geestig filmpje gedraaid in Second Life, en daar is hij een opgeblazen spierbundel, een enorme viriele macho met een weelderige bos zwart haar, terwijl hij in werkelijkheid een kleine, spichtige, magere Italiaan blijkt – net zo klein, spichtig en mager als Eva Mattes met wie hij een duo vormt. Eva en Franco Mattes probeerden te ontsnappen aan zichzelf, vertelt hij. Bij elk nieuw project gaven ze zich een andere naam en identiteit en werkten ze in een andere stijl. Maar ze kwamen er na tien jaar achter dat er iets onvervreemdbaars aan hun werk kleeft. Waar ze ook heenreisden en hoe ze zichzelf ook noemden, ze namen zichzelf altijd mee.