Vroeger danste men niet individueel, lees ik. Men stond in een kring, of op een rij, of aaneengekleefd tot één zwaartepunt (ballroom) maar nooit als één iemand, zelfbewust. Ik geloof dat niet. Ik geloof dat een mens altijd zelfbewust is met andere mensen in de buurt, dat dat een mens een mens maakt. Hoe begon dans? Ik denk met een stampend, woedend iemand. Met een tot de rand met angst en radeloosheid gevuld iemand. Ik zag een mooie, wranggeestige voorstelling vandaag: Juxtapose, van Cecilia Moisio.