Opnieuw Laura van Dolron. In de voorstelling The best of Laura zit een scene waarin ze Sartre de les leest. De hel dat is de ander, daar gaat niemand aardig van doen, zegt ze, dat troost niet, zo werkt dat niet met taal. Net zo min als een gebrekkig inzicht tot norm verheffen. Nergens schoonheid zien, enkel leegte en eenzaamheid, wil niet zeggen dat schoonheid niet bestaat. Frambozen met haren. Een glad mannegezicht met één litteken. Katten die vanaf drie weken geleerd hebben om hun nageltjes in te trekken en dan met bokshandschoenen met je stoeien. Theater lijkt me een deprimerend, geestdodend medium als je denkt, twijfelt en reflecteert zoals Laura van Dolron. Avond na avond boos worden op Sartre. Het moet haast wel dat ze iets wil geven, behalve geest. – The Best of Laura, Oud & Nieuw, Frascati