Taal is een genade Gods, maar het is tevens een verlies. Die hele droom die het kind in zijn hoofd had van een ‘avond’, die mateloze atmosfeerwolk van gras en bloemen en bijna naar bed en nog op; de jongere broertjes zijn er al in, maar ik ben de oudste; het klappen in een hand van een juffrouw, het versterven van geluiden in naburige tuinen; die hele avondatmosfeer wordt plotseling geetiketteerd met één papiertje en daar staat op: ‘avond’. Dat is het dus. Dat is de reden waarom kinderen zo’n enorme fantasie hebben, ze bezitten niet genoeg woorden. Woorden klemmen in, woorden beperken, woorden verarmen. Door het woord vangen wij plotseling de dingen in de huid van een begrip en daarmee is het begrip in zijn bepaaldheid voor u klaargelegd. – Schrijven is schrappen, Godfried Bomans