Ik verzamel losse notities op mijn bureaublad tot ik een ons weeg en ze wegblaas, als de pluizige zaden van een paardebloem die, zo lees ik, in de meeste gevallen niet verder reizen dan 10 meter, behalve op warme zonnige dagen wanneer ze volmondig vertrouwen op thermiek, dan landen ze pas na kilometers.
De kunst bestaat eruit aanwezig te zijn. Search. Maps. Streetview. YouTube.
Op Google, als je jezelf naar het landgoed van Paleis Soestdijk transporteert, vind je een rechthoekje, een zwembad dat eruitziet als een half leeggelopen vijver, met folie tegen de wand die zijn beste tijd heeft gehad. Daarnaast een ander rechthoekje, een tennisbaan, overwoekerd met gras en kniehoog groeisel. Je kan door beide waden. Hier speelden prinsen en prinsessen. Het is nog niet te laat, al oogt de tennisbaan vervallen. Er hangt een net. Er staat een hoge stoel, waar een scheidsrechter als een badmeester toezicht kan houden. Als je de bal niet laat stuiteren, kun je een wedstrijd spelen.
Ken uzelve.
Vind uzelve.
Verlies uzelve.
Probeer uzelve.
Zoek uzelve.
Wat is het zelf? Hoe kom je erachter? Bots tegen een muur.
Jonathan Haidt zegt ‘follow the sacredness. Find out what people believe to be sacred and when you look around there you will find rampant irrationality.’ Je Sacred Flaw, je Heilige Overtuiging, brengt je op een dag in botsing met de wereld en jezelf.
Boeken gaan me redden.
Ik ben bang dat de geest stukgaat.
Jill Bolte Taylor is een hersenonderzoeker van wie de hersens uitvallen. Haar brein gaat stuk (links, het logische, talige zelf). Als ik moet kiezen tussen een hersenbloeding in de linker- of rechterhersenhelft kies ik voor links, geen twijfel mogelijk. Rechts is ‘the master’. Rechts geeft besef van tijd, ruimte, diepte, totaliteit. Rechts integreert. Rechts ziet het geheel (Iain McGilchrist, The matter with things).
Bots tegen een muur. Echt!
Iemand heeft een watertekening van een wijsgeer geanimeerd, de kop draait langzaam van links naar rechts, de ogen bewegen, de traagheid voelt onnatuurlijk. Een donkere stem declameert. Lao Zi op YouTube. Depressieven leven in het verleden, angstigen leven in de toekomst, kalmen leven in het hier en nu.
Hoe kom ik in dat hier en nu? Door mijn geest uit te schakelen? Jill Bolte Taylors linkerhersenhelft was stuk, ze leefde in haar rechter, eufoor, gelukkig. In de geest bestaat geen weerstand, ik kan alles denken, alles verbeelden, maar dat is te simpel gedacht, een misconceptie van de linkerhersenhelft, te simpel, te schematisch, ‘jumping to conclusions’.
Ik wil, nu ik Iain McGilchrists boek lees, dat ze links van me ligt en slaapt, omdat ik het idee heb dat ik meer baat heb bij de aanraking van mijn linkerlichaamshelft, omdat de linkerhelft in contact staat met de rechterhersenhelft. Opgetogen vertel ik haar dat wat ons het meest onderscheidt, het grote verschil, de asymmetrie van ons brein is: we hebben twee verschillende hersenhelften, twee manieren van aanwezig zijn, twee manieren van kennen. We doen dit. Ik slaap voor het eerst sinds lange tijd goed. Lezen creëert heilige overtuigingen.
Weerstand zit ingebouwd in het brein. De frontale kwabben houden tegen.
Weerstand creëert.
In niet onmiddellijk willen, niet meteen doen zit iets; in weerstand tijd om na te denken, dat wil zeggen, iets anders te denken.
[bij het lezen van Iain McGilchrist (The matter with things), het kijken naar Het nieuwe Soestdijk (Bromet), het opruimen van mijn bureaublad, het wakker worden op zondagochtend]