Ik vind de mens kortzichtig, dom en gewelddadig en ik zoek voorbeelden die het tegendeel tonen – zelfmedicatie. Op youtube kijk ik naar een filmpje van mensen die honden vrijlaten. Eerst twee. Dan negen. Dan veertig. Het vrijlaten is verslavend. De honden zitten in kleine kooien, ze hebben nog nooit gras gevoeld. Op het moment dat hun kooitjes open gaan, blijven ze tien minuten apathisch voor zich uit staren. Dan gaan ze voorzichtig naar buiten, ze kunnen het niet geloven. Er is closure: uiteindelijk rennen alle honden kwispelend rond, sommige blijven zitten in de buurt van een mens. Het filmpje gaat over eerbied, denk ik. Dezelfde dag zie ik nog een film, Cave of Forgotten Dreams, van Werner Herzog, over een grot in Frankrijk, met muurschilderingen van 32.000 jaar oud. De grot is afgesloten met een stalen deur. Niks geen slordige schilderingen, maar prachtige tekeningen, subtiele vormen, krachtige lijnen. Het lijkt er op dat de mens er ‘in één keer’ was, zegt Werner Herzog. Met een ziel, bedoelt hij. Niemand weet waarvoor de tekeningen of de grot dienden. Herzog wiebelt een lamp heen en weer om toortslicht na te bootsen. Wetenschappers bouwen een replica van de grot, omdat de grot te kwetsbaar is om te bezoeken. Miljoenen punten zijn met een precisiescanner ingescand. Volgend jaar is de grot klaar. De film is er nu al. Gisteren zou ik de replica belachelijk hebben gevonden, wu wei, niets doen, nu denk ik: al die moeite om de tekeningen niet te beschadigen, om de grot intact te houden, om…het goede te willen doen.
Niets doen werkt alleen in een wereld, waarin iedereen tegelijk niets doet. Omdat de mens zo niet in elkaar zit (te nieuwsgierig, te opportunistisch), is het een goed idee om af en toe dingen ongedaan te maken, om proefdieren vrij te laten uit laboratoria en een stalen deur voor een grot te hangen. Ik ben het eens met de man in de documentaire: ‘homo spiritualis’ dekt de lading beter dan ‘homo sapiens’. We weten weinig, we balsemen graag onze ziel.