We leiden een dubbelleven, we slaan gade en we nemen deel (Torgny Lindgren). Soms vind ik iets (citaat, gedachte, mensbeeld), soms verzin ik iets. Ik vermoed dat iets verzinnen een vertraagd vinden is, een vinden in de toekomst, waarbij de herkomst van het gevondene verloren is gegaan – of een verbinding aangegaan met geestelijke processen (beslommeringen, zorgen, werk). Ik weet niet of vinden een versneld verzinnen is, je kunt niet ongestraft alles omkeren.
Ik dwaal over internet, waar Torgny Lindgren in een interview uit 1992 zegt: ‘Ik ben een heel langzame schrijver. Ik probeer alles uit mijn hoofd te leren. Ik schrijf als ik in het bos werk of in mijn tuin. Terwijl ik naar muziek luister of aan het koken ben […] Ik probeer het verhaal op te bouwen, te laten groeien in mijn hoofd. En als de tijd daar is om te schrijven, ken ik ze uit mijn hoofd. Als je op die manier werkt, moet je alles wat niet noodzakelijk is wegsnijden. Je kunt het je niet veroorloven om onzin op te slaan in je hoofd.’
Toen had ik al het verhaal gelezen over de stomme man die lezend ten onder ging, als je dat kunt zeggen want hij heeft natuurlijk die boeken gelezen – de hele wereldliteratuur. Het verhaal begint als een beschouwing. Hoe de ‘slings and arrows’ van het leven te verdragen, is, zegt Lindgren, de kwestie die in zijn oeuvre aan de orde is. Plaats van handeling vrijwel altijd het genadeloze landschap van het hoge Noorden. Ik denk niet dat hij ‘slings and arrows’ gezegd heeft. Kan ook best een andere Torgny Lindgren zijn die je online vindt, een verzonnen schrijver.