Ze stuurt een foto van Yves Klein, hij springt in the void, en een tweede, waarop hij nog steeds springt, maar niet langer in the void: zeven mannen houden een vangnet vast, een fotograaf zit gehurkt, hij maakt de eerste foto, Klein zweeft als een uit de kluiten gewassen zwarte meeuw boven hen, een vallende diva verheven boven drukte op een filmset. Dat de leegte onder hem is gephotoshopt verbaast me niet, maar dat iemand de tweede foto nam duizelt me, en dat zij hem stuurt troost me. Ik herinner me wat ze onlangs zei. Net als Alice die door het konijnenhol valt, de diepte in, beleven we een aantal magische momenten, maar vasthouden kunnen we ze niet. Ik vind het leven, leegte of vangnet, vrijwel niet te doen, eerlijk gezegd. Zij ook niet, maar zeker weet ik dat niet.