‘David Shrigley tekent dagdagelijkse dingen,’ zegt de museumgids. Het is hem gelukt een dood konijn in mijn hoofd te planten. Ook een uitgestoken arm die een beker vasthoudt met daarin een dobbelsteen. Hij gooit de dobbelsteen. Hoe vaak hij ook gooit, het resultaat van de worp is steeds hetzelfde, hij gooit altijd één. Ones heet de animatie.

Misschien vergis ik me, zijn de gedachten van David Shrigley niet zo zwaarmoedig als lijkt, is het glas niet half leeg, het filmpje geen verbeelding van de condition humaine, gooit de arm daadwerkelijk één. Ik vind dat een leukere gedachte. Een verzwaarde dobbelsteen in een zwartwit lijntekening is net zo absurd als zwaartekracht in animatie.