Ever wanted to learn about rockets from Elon Musk? How to write better from Shakespeare? Philosophy from Aristotle?
Als we klaar zijn met tennissen vraagt ze wat ik aan het maken ben. Ik vertel over My Own Private Wikipedia, mijn eigen bibliotheekje van Alexandrië (all the texts in the world), mijn eigen meerstemmige encyclopedie (the writers I like), goed geschreven, persoonlijk en intiem, met om te beginnen tekstfragmenten over appel, hart en Freud.
I could explain why those three lemmas, but I don’t.
‘Oh,’ zegt ze matter-of-factly. ‘Dat klinkt als een app die ik deze week voorbij zag komen, gemaakt bovenop GPT-3.’ Onze breinen onthouden weinig, onze telefoons liggen thuis, maar als we later die avond thuis zijn, appt ze link, naam van app en een omschrijving van wat GPT-3 is.
‘At its core, GPT-3 is an extremely sophisticated text predictor. A human gives it a chunk of text as input, and the model generates its best guess as to what the next chunk of text should be. It can then repeat this process—taking the original input together with the newly generated chunk, treating that as a new input, and generating a subsequent chunk—until it reaches a length limit.’
Stel een vraag en geef aan van wie je het antwoord wil: Aristoteles, Elon Musk, Piet Jansen, Shakespeare. Als ik klik op de naam van de man die dit gemaakt heeft, deze app, Mckay Wrigley, lees ik in zijn twitterbio: I couldn’t code 18 months ago. Je hoeft niet te kunnen coderen met GPT-3. ‘You can ‘program’ the api in natural language with just a few examples of your task.’
Machine-learning. Mijn zoektocht naar programmeur wordt futiel, iets wat ingehaald wordt door wat nu bezig is. Ik word misselijk en ben tegelijkertijd opgelucht.
My Own Private Wikipedia hoeft niet gemaakt. Het is er al. Er komt zoveel energie vrij.
Je hebt nog wel een jas nodig, een skin, iets wat de AI aan het werk zet, de stok die een mens kan werpen. Learnfromanyone oogt als een invoerveld, een soort Google, maar dan met twee vakjes. Teacher en What do you want to learn. Binnen eenhonderdste van een seconde komt een antwoord. Als je wil kun je een vervolgvraag stellen, je raakt in dialoog met de ‘teacher’.
Ja, dat is het wel.
Ik geloof dat ik dit voor me zie als ik denk aan My Own Private Wikipedia, al ben ik niet zo van het ‘predictive schrijven’, ik houd meer van het lezen van de actuele bron (‘zoals het ooit geschreven was’) maar dat legt waarschijnlijk de ouderwetse ziel bloot, van iemand die liever een steen op het strand vindt, of een schelp, dan tegen een AI-tool zegt: print nu schelp, of klei nu steen, hoe perfect of ‘as is’ ook.
Een soort hang naar niet zozeer realiteit, alswel voorbije tijd die iets maakt; naar iets vinden, niet naar iets willen en dat dan die behoefte onmiddelijk wordt vervuld.
Tenzij de skin ‘wikipedia’ nog iets toevoegt is My Own Private Wikipedia niet veel meer dan het behoud van een fossiel, wat misschien belangrijk is, we hebben musea, de wereld is in mijn ogen armer zonder, en dan niet zozeer om wat er te zien is, maar vanwege het feit dat mensen moeite doen om iets te bewaren, zorgvuldig met kwastjes en handschoentjes in de weer. Aandacht voor iets uit het verleden.
Het enige wat ik als reden kan bedenken om My Own Private Wikipedia te maken, is dat ik weliswaar dol ben op Wikipedia, maar een hekel heb aan één belangrijk aspect ervan, namelijk dat mensen in elkaars teksten editen. Je gaat niet redigeren in andermans teksten, je houdt een stem intact, je maakt zelf een nieuwe tekst, met jouw perspectief, jouw kijk. My Own Private Wikipedia would be a critique of Wikipedia, een variant, een adaptatie. Evolutie. En een herinnering aan een fossiel. Wat rest anders?