Ik was vanmiddag op weg naar een boekpresentatie toen ik de gumbusters tegenkwam. Ze waren de straat kauwgum vrij aan het maken – vier mannen, twee auto’s en twee karretjes en twee hogedrukspuiten. Het was ijzig koud en ik vroeg me af of gumbusten dan makkelijker of moeilijker gaat. ‘Blogging is a form of vanity publishing,’ zo begint Zero Comments van Geert Lovink. Een paar regels verder: ‘in the world of blogging ‘0 comments’ is an unambiguous statistic that means absolutely nobody cares.’ Bloggen is nihilistisch volgens Geert Lovink, omdat bloggen – ik parafraseer – in the end, als je de functionaliteiten in blogsoftware bekijkt, gaat om naar elkaar linken. En als iedereen naar elkaar en naar hetzelfde linkt, link je met zijn allen uiteindelijk naar het Grote Niets. Ik parafraseer nog steeds. (In dat geval zou een blog met zero comments een ideaal zijn. Een schone straat. Enkel content.) Mijn weerwoord: een blog is toch ook 1. een archiveermachine (Szymborska’s ‘vermogen om te bewaren’) 2. een manier om lezers eenvoudig op de hoogte te brengen van het feit dat er iets nieuws is – en van iets nieuws. 3. een schrijftool. 4. een manier om te publiceren. Het is maar op welke functionaliteit van de technologie je de nadruk legt. Is voetbal kijken nihilistisch omdat hooligans bestaan? Ik maak me druk om niets. Iets schrijven, fotograferen, archiveren en vastleggen kan onmogelijk nihilistisch zijn. Mijn irritatie moet ergens anders vandaan komen.