Er was één televisie met daarop twee koptelefoons. Er stonden twee stoelen. Er lag geen afstandsbediening. We gingen zitten en keken naar you-tube-o-thèque van Johan Grimonprez. Nu was de aanloop al niet goed en dat beïnvloedt de stemming: een playstation deed het niet en ook een muis aan de muur deed het niet waardoor het gesamtkunstwerk van Martin Takken onbegrijpelijk werd, althans, we begrepen het wel maar we konden niet muizen terwijl die muis er zo nadrukkelijk hing, en daardoor raakten we teleurgesteld nog voordat een andere emotie, opgewekt door het gesamtkunstwerk, de kans had ons te raken. Kortom, toen we eindelijk op die stoeltjes belandden hadden we niet iets gezien waardoor we helemaal opgewonden en vol energie elkaar zaten te vertellen wat een onvergetelijke ervaring Video Vortex .2 was, goed voor een top 5 eindejaarslijstje – maar dat kon bij nader inzien ook een voordeel zijn: Johan Grimonprez’s werk had na zoveel frustratie alle kans om te stralen. Altijd een sprankje hoop dat het anders zal zijn.