Ooit stond er één video op YouTube. Het filmpje heet Me at the zoo, duurt 19 seconden en is inmiddels 56.056.042 keer bekeken. Jawed Karim (‘jawed’) heeft het op 23 april 2005 geüpload. Hij staat voor twee olifanten en mompelt in de camera. In niets lijkt hij op de springerige, energieke, zelfverzekerde vloggers die YouTube inmiddels bevolken. Zijn winterjas zit te ruim.
Ik kijk het filmpje een paar keer. Eén take, er gebeurt weinig. Het blijft een raadsel. Karim draait zijn hoofd tweemaal, naar de olifanten achter hem. Halverwege het filmpje hoor je meeeeeh (een geit?). Hij zegt: ‘Alright, so here we are in front of the, uh, elephants. Uh. The cool thing about these guys is that, is that they have really, really, really long, um, trunks, and that’s, that’s cool. And that’s pretty much all there is to say.’
Alles is ooit begonnen.
[Eergisteren keek ik, gezeten aan de keukentafel, met haar, zij op haar schermpje, ik op het mijne, naar Kiki Bertens die tenniste in Singapore. Haar telefoontje liep een seconde voor, en dan het mijne weer, waardoor we net niet synchroon juichten, de spanning en energie heerlijk golvend deelden. Er stond een microfoon bij Raemon Sluiter die de baan op liep om te coachen, we hoorden in Amsterdam Noord woord voor woord wat hij tegen Kiki zei. Hij zei niet ‘fout loslaten, volgende punt’, eerder zoiets als ‘analyseer wat je fout deed, doe het de volgende keer anders’. Reflectie, hoe kort ook. De wedstrijd kantelde. Ze won. Een wonder. Dichterbij kun je niet komen, als je thuisblijft, we waren erbij, de mensen op de tribune hebben die coaching niet gehoord, we hadden plezier. Het wordt moeilijk Google los te laten, ze is geweldig, beste uitvinding sinds gesneden brood. Je ruikt de knapperige korst, het vuur, de oven. Ik brand mijn vingers. Facebook heb ik nog geen seconde gemist, ze is een ander zintuig.]