Laura van Dolron zegt over Kant dat hij ging twijfelen en toen 10 jaar ging nadenken, hij ging dus 10 jaar nadenken, ze zegt dit een paar keer in de voorstelling, met nadruk, met een geknepen stem, ze bewondert dat in hem, ze wil dat ik dit goed in me opneem, en na die 10 jaar kwam hij met iets, en ik dacht, toen ik naar haar keek in die zaal, ze heeft het tegen zichzelf, ze is ontevreden, ze twijfelt, ze wil 10 jaar nadenken en met iets goeds komen, iets diepgaands, en toen dacht ik, ze spreekt niet mij maar zichzelf vermanend toe. Ze speelde ook dat ze kwaad was op Kate Winslet die in een speech aan meisjes ‘overal ter wereld’ verkondigde ‘luister naar niemand’. Makkelijk praten, zegt ze, vanuit een bevoorrechte positie zoiets roepen. Luister wel naar iemand. Toen dacht ik, je bent Kate Winslet, al wil je misschien het omgekeerde van wat Kate Winslet wil, je wil dat we luisteren, waar eindigt het als niemand luistert? Vanuit een bevoorrechte positie maak je me dat duidelijk en nu ben je boos op de Kate Winslet in jezelf. Toen dacht ik, levert psychologiseren van kunst iets op of zegt elke psychologisering vooral iets over degene die psychologiseert en zo ja, maakt dat uit? Be still, sit with it.