In films zijn docenten figuren vol passie (Julia Roberts, Michelle Pfeiffer, Hilary Swank en Robin Williams), 90 minuten bevlogen bezig binnen en 20 uur buiten het klaslokaal. Dat onderwijs acteren is weet ik inmiddels zeker, dat het logistieke dienstverlening is ook. Je ziet studenten relatief weinig, best gek. Veel tijd verdwijnt in plannen, administratie, zorgen dat materiaal klaar en geprint is, jezelf verplaatsen, op tijd in gebouwen verschijnen, afvinken, in mappen stoppen, verantwoorden. Aan het eind van de week wordt het wagenpark gewassen, staan de mappen glimmend op een rij.
We hebben tijdens de didactische cursus helaas niet geleerd op tafels te springen, studenten hangen niet vanzelf aan onze lippen, we hebben de Boys met de Toys nodig, gezeten aan de andere kant van de kantoortuin die onderwijs ook is. Zij bezitten schroevendraaiers. Lijkt ons leuk als een drone de collegezaal binnenvliegt en een bestuurbare bal door het gangpad rolt. DroneBoy aarzelt. Hij mailt een filmpje van Enrique Iglesias, die tijdens een concert gewond raakt door de maaiende wiekjes van een drone die boven hem zweeft. Iglesias wil de drone uit de lucht plukken, onduidelijk waarom, misschien dezelfde impuls als van mensen die een baby over de bol willen aaien of een vreemde hond aanhalen. Ik absorbeer zijn angst. Dat staat ons dus te wachten, maaiende wieken, bloed op witte t-shirts. En het nemen van foto’s dat uren duurt, omdat het uren duurt voordat een drone in positie hangt. Zei McLuhan niet dat elk medium iets terughaalt van vroeger?