Ik leerde een maand geleden een nieuwe angst kennen. De angst dat eenzaamheid, die ik met man en macht probeer te verkleinen door boeken te lezen, theaters te bezoeken, op stoelen te zitten en naar mensen te kijken, omringd door mensen, eenzaamheid juist vergroot. Ik ben bang dat ik op een dag wakker word, alleen, met enkele idiosyncratische voorkeuren naast me op mijn hoofdkussen.
(toen ik mijn hoofd draaide en vroeg of ze mee wilde gaan naar de oudejaarsconference van Laura van Dolron over Wim Kan en ze ‘nee’ zei, vrijwel direct, en ik de vriendschap wilde opzeggen, ik stond al op het punt, tot ik bedacht dat ik dan terecht zou komen in een soort self-fulfilling-prophecy, waarna weinig anders zou resten dan daar eeuwig in rond te wentelen)