‘One cannot change [this] all in a moment, but one can at least change its own habits,’ zegt Orwell, zegt de teacher. Hij zegt ook dat je gewoon een zinnetje kunt nemen, kleine zeepokken kunt losbikken van de houten paal die in het water staat. Je taak is schrijven, niet bewijs verzamelen.
Ik kocht een computer van Apple en kreeg een abonnement op Apple TV+. Ik aarzelde om te klikken, bang om ergens aan vast te zitten, al lonkte Emily Dickinson. Abonnementen voelen als een touwtje dat me de diepte intrekt, al weet ik dat ik zodra ik ze losknip niet zal bovendrijven, wegwaaien, verderop in Siberië zal landen.
De ruimte is vaker bezocht door de mens dan de diepste zeebodem.
In Dickinson bezoekt Emily, de dichter, Thoreau, de activist. Ze is fan van Walden, hoopt dat Thoreau voor haar een brief wil schrijven tegen de aanleg van een spoorlijn door Emily’s achtertuin, waarvoor een majestueuze boom gekapt dreigt te worden. Ze heeft de boom nodig om te denken, om alleen te zijn.
Thoreau is een verveelde, verwende jongeman, een poseur in een idyllische blokhut aan een druk bezocht meertje, omringd door dagjesmensen en hun lawaai. Zijn moeder brengt de schone was, zijn zus die een kilometer verderop woont koekjes. Emily is ontzet, woedend gooit ze Thoreau zijn boek voor de voeten.
Ik geloof toch dat schrijven bewijs verzamelen is. Net genoeg, zodat een lezer je gaat geloven.
Ik heb 11 euro 99 betaald voor In Search of the Free Individual van Svetlana Alexievich. Hoewel ik geen abonnementen wil, betaal ik graag voor content, in dit geval papier. Voor dit essay moet ik een half uur hard werken, maar niet in een gulag. ‘Ik zie jullie over 5 minuten’ zeg ik tegen een zwart scherm en haal een kop thee. Mijn hoofd barst uit elkaar.
Het essay gaat over het ontstaan van haar boeken, haar poëtica, over Rusland. Ik ga op zoek naar de pdf van het essay dat ik aantref op Cornell Open:
Today, I see the witness as the main protagonist in literature. It is there, in the live human voice, in the live reflection of reality, that the mystery of our presence is hidden, and the insurmountable tragedy of life is laid bare. Life’s chaos and passion.
The witness is the main protagonist in literature.
Emily is een getuige van een patriarchaat. Ze mag niet naar een lezing over vulkanen (alleen voor mannelijke studenten). Haar broer draagt een tenenkrommend gedicht voor bij de komst van de spoorlijn in Amherst. Emily hoort het aan.
In Oprah’s Book Club, ook in Apple TV+, ontvangt Oprah in Carnegie Library een gekleurde schrijver om te vertellen over zijn boek over de onderwerping en onderdrukking van gekleurde mensen. Oprah’s Book Club vindt plaats op heilige grond, in wat ooit de allereerste publieke ruimte was in Washington, D.C. waar zwarten in mochten, nu is het een Apple Store. In het publiek zie ik drie of vier witte mensen. Ik zie tweehonderd boekenliefhebbers. Ik zie Oprah met een tablet door het boek heen dansen.
Je krijgt zin om te lezen en schrijven omdat mensen idioot en kleinzielig zijn (Dickinson), hun verhalen hartverscheurend, hun oppoffering grandioos (Alexievich).