Ik koop een vetblok met zaden voor koolmezen, en hang het in een boom. Een halsbandparkiet breekt brokken van het blok en begint te eten, een koolmees kijkt toe. Ik kan niks doen. We kijken toe hoe het vet verdwijnt. In den beginne was de daad, schrijft Damon Young, die over William James schrijft. Toezien is een bron van vreugde en teleurstelling.
Op de website van beleefdelente.nl zijn de livestreams van de koolmezen nog niet beschikbaar, de uilen zijn er al wel (‘voorprogramma’). De beelden zijn messcherp, zwartwit. De kerkuilen zijn favoriet omdat ze – in tegenstelling tot de bosuil en de steenuil – er vrijwel altijd zijn. Ik maak acht seconden mee waarin de ene uil op de andere zit. 597 bezoekers zijn online.
Ik kijk met plezier naar de overige minuten, de momenten waarop de kerkuil een plant is, stokstijf, op één poot, de kop schuin naar beneden, een slapend statief; af en toe doorklieft zijn blik de ruimte, linksom, rechtsom, de blinde wanden van zijn cel inspecterend. Voortdurend zijn we in ons eigen gezelschap. William James heeft het over innerlijke onverhelpbaarheid.