Lezend benader ik regelmatig het geluk, schrijvend is dat moeilijker, omdat schrijven moeilijker is, onzeker. Ik kan het nog het best vergelijken met het maken van een pad terwijl je loopt, je weet niet wat je maakt. Een boek daarentegen is af, je vindt altijd wel iets interessants. Andrew Brown schrijft in het zijne over het ongeduld van Diderot. Dat ongeduld kwam in de encyclopedie terecht, en daar ligt het, 190 woorden temidden van 20 miljoen andere (Encyclopédie, 1751-1765), in een prachtig lemma over een plant, als een doodgeslagen vlieg in te heet opgediende soep.
AGUAXIMA (Nat. hist. bot.). Plant of Brazil and the islands of south America. That is all we are told about it; and I would like to ask for whom such descriptions are made. It cannot be for the natives, who in all probability are acquainted with more characteristics of the aguaxima than are included in this description, and who do not need to be told that the aguaxima grows in their country; it is like telling a French person that the pear tree is a tree that grows in France, in Germany, etc. Neither is it for us; for what does it matter to us that there is in Brazil a tree called aguaxima, if all we know of it is its name? Of what use is this name? It leaves the ignorant just as they are; it teaches the others nothing: so if I happen to mention this plant, and several others that are not clearly characterised, it is out of condescension for certain readers, who prefer to find nothing in a Dictionary article, or even to find some stupid remark here, than to find no article at all. – Andrew Brown, A brief history of encyclopedias