Ik spreek een kunstenaar die een tekst de lucht in wil krijgen. De woorden zag ik vorig jaar hangen in haar atelier, (aan) een zwarte ballonslinger. Leven is lucht. Een vliegtuigje zal die woorden schrijven, de wind ze meteen weer uiteenblazen. Ik ben vergeten te vragen of ze in het vliegtuigje wil zitten als het gebeurt. Ooit signeerde Marinus Boezem de hemel boven de haven van Amsterdam. Op Roland Garros gebeurt iets wat afgekeken lijkt. Daar signeren tennissers de hemel boven Parijs. Nauwkeuriger, ze signeren je televisiescherm, wat praktischer is. De camera zwenkt naar boven en daar staat de naam, in zwarte inkt, in blauwe of grijze lucht. Ik zit altijd te hopen dat een tennisser iets schrijft als ‘leven is lucht’ of ‘houdt moed’. Dat hij niks heeft met zijn naam. Marinus Boezem blies ooit zijn adem tegen het televisiescherm. Het beademen van de beeldbuis. Ik had dat wel willen zien.