Er is een 65+uitzendbureau dat surveillanten levert voor tentamens. Mijn collega en ik treffen een oudere heer en dame. De procedure met ze doornemen is niet nodig, ze hebben ervaring, ze zijn dubbel onze leeftijd, ze weten van aanpakken, ze hebben de oorlog meegemaakt, ze gaan direct aan de slag. De dame, oudlerares Frans, telt zorgvuldig de uitwerkvelletjes – vijf velletjes per tafel. Ze is streng. Ze maant een student. Meegebracht kladpapier moet in de tas. Blanco maar onverbiddelijk. Kaarsrecht. ‘Je moet ze laten weten dat je surveilleert,’ fluistert ze in mijn oor, ze ziet ook wel dat mijn generatie met zich laat sollen. Ze heeft een kussentje waarop ze gedurende de duur van het tentamen niet gaat zitten. Ze loopt rond. Ze informeert belangstellend naar het vak dat getentamineerd wordt. Ik informeer belangstellend naar het vak dat zij veertig jaar gedoceerd heeft. De heer aan de andere kant van de zaal doet intussen een schatting bij het uitdelen van de uitwerkvelletjes – ongeveer vijf per tafel. Hij is een professional. Hij staat ingeschreven bij drie uitzendbureaus: Outstanding, Actief 65 Plus en 65plus. Na afloop eet hij altijd op de universiteit. Nu zit hij nonchalant op een inklaptafeltje, één voet op de vloer, bil op het tafelblad. Ik houd mijn hart vast (gebroken heup), wacht tot het tafeltje inklapt, daarvoor is het gemaakt. Hij maakt geintjes. Hij complimenteert de oudlerares Frans met vanalles. Ik noem dat flirten. In de tentamenzaal – een gymzaal met twee goaltjes, een scorebord, een klok en op de vloer kleurige, duizeligmakende kriskrasbelijning van alle sporten tegelijk – hangen enorme reclameborden. ‘Ben jij te leuk voor een saaie bijbaan?’ De studenten zwoegen. Wij – vanuit onze baan – kijken naar ze, en naar de bijbaan van de oudere heer en dame.