Een weblog start je onbesuisd, in lichte euforie – hello world! first post! edit or delete it, then start blogging! – onwetend waar je aan begint, een onwetendheid die zich laat vergelijken met de onwetendheid waaraan je ten prooi valt als je in een nieuwe baan terechtkomt en collega’s onwennig de handen schudt. Al snel ervaar je het juk van het dagelijkse, de tucht, de geseling: in vergaderingen zitten, je ongans vervelen, net als collega’s tegenover je, naar huis willen. De deugd die aanzet tot het bijhouden van een weblog stelt weinig voor, de discipline van dagelijks updaten wordt al snel een gewoonte, als tandenpoetsen, in vergaderingen zitten, de kaart in de prikklok steken. Het moeilijkst is dat je aan het eind van de dag niet naar huis kan, want daar ben je al.