Stop it, zegt de teacher, Amerikaans, uit Chicago, katholiek. Ze kent de dwalingen, heeft weinig geduld. Ze is bereid één keer iemands verhaal aan te horen, daarna niet meer. Als iemand niet wil veranderen, so be it. Zo dacht ze eerst niet. Ze dacht dat iedereen wil genezen en vroeg zich af waarom sommigen niet genazen. Toen ontdekte ze het tegendeel, sommigen kunnen niet zonder de aandacht die hun wond oplevert, die koesteren hun wond. Ze heeft er geen tijd meer voor, zegt ze, ze is op de top van haar kunnen, en heeft niet alle tijd van de wereld (‘time is precious’), haar teachings zijn inmiddels kristalhelder. Zelf viel ze ooit voor de lessen van Teresa van Avila. ‘I once OD-ed a summer long on her teachings,’ zegt ze. Dat zette alles in gang. Ze leest monsterlijk, als een verslaafde, elke avond van 22.00 tot 2.00. Ik val voor haar overdrijving, haar ongeduld trekt me aan. Zijn de grootste irritaties in het leven niet precies die, dat als je geïnspireerd bent, iets meent te begrijpen, in an instant, dat je dóór wil, dat de stroom vooruitgaat? Waarom ziet niet iedereen het? De paradox van haar teachings: je hebt haar niet nodig als je haar les begrijpt (= als het jezelf niet lukt om te veranderen, lukt het niemand; je wil dat je omstandigheden veranderen, totdat je inziet dat je zelf moet veranderen) maar zolang je die les niet begrijpt, verandert niets.