Ik heb vanochtend pissebedden naar het hoogste punt zien vluchten toen ik water op de bodem van de vijver goot. Ik wilde ze redden en maakte een loopbrug van boomschors. Toen ik dat van een stronk lostrok, krioelde het van pissebedden die een heenkomen zochten.

Op zaterdagavond begon ik aan How literature saved my life, op zondagochtend typte ik zestien namen in het zoekveld – Renata Adler, Eduardo Galeano, Ander Monson, Maggie Nelson en twaalf anderen. Als je één kop afhakt, groeien twintig koppen terug.

David Shields wil zich ten volle bewust zijn van het bewustzijn van de ander. What separates us is not what happens to us. Pretty much the same things happen to most of us: birth, love, bad driver’s license photos, death. What separates us is how each of us thinks what happens to us. That’s what I want to hear.

Ik vertaal dat met: iedereen heeft het moeilijk.

Literatuur is de wreedste kunstvorm. Boeken zijn wreed, ze verzachten de eenzaamheid die lezen oproept.

Tracey Hill was a child in a Connecticut town who amused herself as befitted a child of her age, like any other tender little angel of God in the state of Connecticut or anywhere else on this planet. One day, together with her little school companions, Tracey started throwing lighted matches into an anthill. They all enjoyed this healthy childish diversion. Tracey however, saw something which the others didn’t see or pretended not to, but which paralyzed her and remained forever engraved in her memory: faced with the dangerous fire, the ants split up into pairs and two by two, side by side, pressed close together, they waited for death. – The book of embraces, Eduardo Galeano