Laura van Dolron praat over de stilte die gaat komen. De zaal zwijgt intussen al 75 minuten, zometeen zal ze zelf ook stil zijn. Ze vertelt wat er gaat gebeuren. We zullen verschillende momenten in de stilte ervaren, zegt ze. Eerst is er stilte uit beleefdheid, dan verveling, dan ongemakkelijkheid. Zodra iemand in de zaal dat voelt, klap dan, zegt ze. Wees alert, klap.
Ik houd van het werk van Laura van Dolron al weet ik niet waarom ze toneel maakt (= die vorm kiest), luistercd’s zou ook kunnen. Ze acteert niet, behalve dat ze niet acteert. Er zijn rekwisieten die ze niet gebruikt. Er staat een stoel waarop ze niet gaat zitten. Dat doet Lineke Rijxman, die ook hardop nadenkend toneel maakt, wel: dan staat er een bank en dan ploft ze languit neer en acteert ze verder, pratend tegen de nok van het theater. Of ze zet een pruik op. Laura van Dolron zet een pruik alleen op in de verbeelding. Misschien schuilt daarin een voorlopig antwoord: die pruik kan meteen de meest onmogelijke pruik zijn die ze kan bedenken omdat het atelier van het Nationale Toneel hem toch niet hoeft te maken (grijze zigzagpruik met een punt omhoog gekamd). Laura van Dolron bedenkt liever dat iemand uit het publiek het toneel opkomt dan dat ze uit is op publieksparticiperende omhelzingen.
De dag na de voorstelling zwerf ik rond, existentieel verloren, verweesd. Angst, leegte, eenzaamheid. Wat nu? Wat te doen? Op de site van het Nationale Toneel stuit ik op een recensie van Wim Brands over Wat nodig is, Van Dolrons laatste voorstelling. ‘Kunst is alleen interessant als er iets op het spel staat, legde Rudy Kousbroek uit: je moet een vuur horen branden. Daarom is cabaret doorgaans zo vervelend: mannen steken een stuk berm in de brand, pissen het snel uit en kijken er triomfantelijk bij. […] Tijdens Crossing Border zag ik een voorstelling van Laura van Dolron, filosofe op de planken, waarin het wonder zich ook vertrok. Van Dolron, die artist in residence is bij het Nationale Toneel, vroeg het publiek om een stilte die alleen maar door datzelfde publiek kon worden beëindigd. Het leverde een prachtig moment op in een voorstelling waarin ze worstelde met de vraag hoe je zinvol door het leven komt. Het moment was de glanzende kiemcel van die voorstelling. Een paar minuten duurde het, een moment dat in z’n eenvoud even ongemakkelijk als ontroerend was.’ Bij de voorstelling die ik luisterde beëindigde iemand de stilte na drie seconden. – The Best of Laura, Oud & Nieuw, Frascati