In mijn eentje kom ik niet verder, gebeurt niets, zeg ik tegen haar tijdens het koffie drinken tussen de lessen door. Het hartje in mijn melkschuim is een mislukt hartje. Koffieversiering is een mogelijk lemma. Ik laat haar een blogpost van anderhalve week geleden lezen, in de hoop dat ze door zichzelf heen leest, want ze zit in die blogpost. Onhandig. Ook omdat ik aangekondigd had dat ik ging stoppen met bloggen. Het gaat erom zulke momenten te doorstaan, geen al te gekke dingen te roepen, maar dat lukt alleen als je iemand niet ziet, niet spreekt, geen koffie drinkt, op zolder zit. Ze streept één zinnetje aan. Meerstemmig wikipedia, waarbij één lemma duizend invalshoeken heeft, in plaats van één vooringenomen. Dat lijkt haar de kern van het idee. Je zou tien mensen één lemma kunnen laten schrijven, zegt ze, misschien gaat het dan leven. Leeft het nu niet? Het is zo’n helder, simpel idee. Beter kan ik het niet uitleggen. Dit is mijn pitch. Het gaat me om de veelheid, dus niet om tien, maar om duizend stemmen. Je kunt objectiviteit bereiken, niet door consensus, zoals nu op wikipedia, maar door een oneindige opsomming, al gaat het me niet om objectiviteit. Eerder om werkelijkheid, denk ik. En, wat is kennis? Hoe schrijf je die? Dus duizend mensen moeten dat lemma schrijven. Tienduizend. Ok, misschien honderd, voor een pilot. Maar tien is echt niks. Een te leeg feestje. En welk lemma? De mossel zou kunnen. Emma Eckstein. Simone Weil. De Ragdoll. Barista. Vriendschap (Montaigne!). Je gaat een paar jaar met een idee leven als je het besluit uit te voeren. Is het open genoeg? Mogen er filmpjes in, vraagt ze.