We live our lives in story mode, schrijft Will Storr.
Het brein is nauwelijks geïnteresseerd in feiten en data. Onze geest ‘begrijpt’ de wereld door simplistische oorzaak-en-gevolg-observaties, het confabuleert, weeft een bruikbaar ‘zou-kunnen’ verhaal uit wat het voelt, ziet, ervaart. Het doet dat dusdanig dat ‘ik’ in een heroïsch licht komt te staan. Zonder een verhaal met jezelf in de hoofdrol valt moeizaam te leven.
We zijn narcistisch, schrijft Will Storr. En we zijn narcistischer aan het worden.
In 2010 kwam de eerste iPhone met een camera aan de voorkant, bedacht om te kunnen videobellen. Wat ging de mens doen? Hij ging massaal selfies maken. In 2014 93 miljard selfies op Android-toestellen. Van elke drie foto’s die 18-tot-24-jarigen maken, is één een selfie.
Storr ontmoet tijdens de research voor Selfie een man die een selfie drone aan het bedenken is. Een polsbandhorloge met een drone, die als een helikoptertje van je arm opstijgt, voor je uit vliegt, ergens voor je blijft hangen, als een libelle, een foto neemt (van jou uiteraard), en dan terugvliegt naar je arm.
Ik stel me voor dat je in het begin je arm moet uitsteken, als een valkenier om je drone te trainen – en later niet meer. Ik stel me voor dat je in het beging wat angstig bent, zoals bij een kat die voor het eerst naar buiten mag, en je loopt mee, maar op een gegeven moment laat je haar los.
Ik zou zo’n polsband-drone-camera wel willen hebben, alsof je je oog uitlaat, alsof je een vlieger oplaat.