Gek om, wat is het, vijf jaar later opnieuw naar de woede van Laura van Dolron in Sartre zegt sorry te kijken, niet omdat die woede nu minder waar is, of veranderd, of Sartre niet langer een nare, witte, lelijke, harteloze man, maar wel het feit dat die woede nog steeds uit Laura van Dolron komt. Alles is eenmalig. Ik zie haar niet als acteur. Ze moet nu denken en zijn.