Een spectaculaire foto, misschien wel de mooiste uit zijn oeuvre, een foto die hij niet nam maar wel maakte, is te zien op Google Earth, Satellite View, in kleur, vanuit de ruimte: welig, wellustig groen van bomen bedekt de voorheen dorre hellingen van een stuk grond in Brazilië. Hij en zijn vrouw plantten meer dan 1 miljoen bomen. Erosie stopte. Het woud slokt hem op. In een eerder leven fotografeerde hij geloof, hoop en liefde, in zwartwit. Sterk vermagerde mensen dragen uitgehongerde, uitgedroogde geliefden vergeefs kilometers ver door de woestijn. Ze wegen nauwelijks iets, ze sterven vederlicht, verdwijnen in het enorme wit van de foto’s. Gespierde jongemannen dalen langs steile ladders in een goudmijn af, hun lichamen bedekt met modder, in de hoop goud te vinden. Duizenden lichamen, een eindeloze diepe put, in en uit, met een zware last op de schouders, een termietennest van uitputting. Op een dag had hij te veel ellende gezien, oorlog, afslachting tot spektakel gemaakt, zwartwit maakt gruwel niet minder. Toen ging hij natuur fotograferen: walrussen en ijsberen. Hij bleef rusteloos. Toen ging hij natuur maken. Zijn zoon die hem weinig zag maakte de film die we zien. Hij heet Sebastião Salgado.