Ze wil lezen wat ik denk, ze mist reflectie, zegt ze.
Mijn biertje is omgewaaid, we zitten aan het IJ.
Wat ik denk vind ik minder interessant dan wat anderen denken, andere gedachten brengen me verder, de mijne cirkelen als meeuwen boven mijn hoofd, ze vliegen eindeloos rond op zoek naar iets om weg te grissen.
In Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel staat één gedachte die ik niet wil vergeten. Dat maakt het boek voor mij geslaagd. Er staan ook woorden omheen. Mij gaat het om die ene gedachte, zoals het vaak om één gedachte gaat, of één blik, één gebaar, één afwijzing.
Je zal nooit in een recensie lezen dat een boek geslaagd is vanwege één zin, en dat de recensent die zin opschrijft, en dat de recensie dan stopt na 20 woorden.
Mensen willen altijd teveel zeggen.
Het is nooit genoeg.
Iemand op de radio die door een liedje op de radio praat.
Iemand in de auto naast je die door een liedje op de radio praat.
Het zou niet erg zijn, maar het is niet genoeg, dus blijf je zitten met de onderbreking.
But I know that’s just me cause nothing ever is enough
Wat heb je eraan als ik zeg dat de ‘airplanes of affection’ van Carolyn See (= elke dag een charming note aan iemand schrijven) me overdreven voorkomen, geforceerd, oppervlakkig, schijnvriendelijk, Amerikaans, opportunistisch, die gedachte wil ik juist opruimen, de meeuwen moeten dat oordeel uit mijn hand pikken en er mee wegvliegen en het uit hun snavel laten vallen en krijsend erom vechten. Je kan een mini-essay wijden aan ‘jaloezie’ of ‘discipline’ of ‘netwerken’ of ‘als vrouw iets bereiken’ of ‘Amerikaanse schrijvers’ of ‘Californië’ of ‘postzegels’ of je kunt vertellen wat die vrouw, Carolyn See, die je niet kent en nooit zult kennen, doet, gedaan heeft, haar Golden Days lezen.
Misschien heeft het met onmiddellijkheid te maken. Je zou willen nadenken over ‘airplanes of affection’, wachten tot de inkt oplost, haar advies uitproberen, haar theorie in praktijk brengen.
Er is iets in ons dat we niet willen ervaren, en ook nooit ervaren omdat we zo snel handelen.
Ze zit nu in een bus in Marokko, hopelijk met airconditioning. Voor ze wegging probeerde ik haar uit te leggen hoe vervelend het is als iemand iets uitlegt, je legt een kat niet uit, een wolk, een citaat, maar dat is dus niet waar. Ik wil dat zij me begrijpt, en ze begrijpt me niet, en dat is niet de bedoeling, dat kan niet mijn bedoeling zijn. Ik wil het over ‘the glue of human sweetness’ van Carolyn See hebben, over Golden Days, dat ze dat heeft gelezen, heeft nagedacht. Echt contact is wel degelijk de bedoeling. Het is niet genoeg.