Dans vind ik de ijdelste van de podiumkunsten, het gaat met die perfect getrainde lichamen het hardst tegen sterfelijkheid tekeer. Oog in oog met Emio Greco’s zwetend, ademend, zwoegend, briesend, lonkend, verleidelijk, aanstellerig, gespierd, tanig lijf – een lijf dat energie wil omzetten in iets onstoffelijks – is het moeilijk je niet aan hem te laven. Toen hij na afloop van de voorstelling applaus kwam halen en voorover boog, raakten niet alleen zijn vingertoppen de vloer, maar legde hij superieur de bovenkant van zijn handen plat neer.