Ineens ontwaarde ik het woord ‘werpen’ in ontwerpen. Het zat er al die tijd al, maar ik zag het niet, ik stond er niet bij stil, zoals ik bij woorden vaker niet stilsta, uit angst dat ik niet meer van mijn plek kom. Dan eindig ik bij: waarom ziet het alfabet eruit zoals het eruit ziet? En dan staar ik naar de toetsen op het toetsenbord en bewonder ik de letter s. Zoom ik in, nooit uit. Terwijl ik zo graag eens een alomvattende theorie bedenk. Misschien lukt zoiets toch beter vanuit de taal dan ik denk. Ont-werpen: afzien van het toeval dat een worp met zich meebrengt. God dobbelt niet. Dat zou kunnen betekenen dat hij niet van onvoorzienigheid houdt (‘intelligent design’), of dat hij vals speelt, moedwillig de dobbelstenen heeft verzwaard, terwijl wij denken dat hij niet dobbelt. Maar met wie?