Gisteravond in het halfduister een telebel gehad met de man die op zijn website schrijft ‘als je wil uitleggen wat een vrije val is kun je iemand het beste uit een vliegtuig duwen’. Het blijft een wonder: je duwt op een knop, belandt in een kamer met een schilderij op de achtergrond, ergens in de buurt van Leusden, zit zelf in een keuken in Amsterdam Noord, met zijn stem in je oor. Ik krijg tips van een wildvreemde over dingen die hij in mijn tekst beantwoord zou willen zien, dingen die hij zou doen om mijn aanvraag voor een onderzoeks- en professionaliseringsbeurs van 50.000 euro scherper te krijgen. Binnen een kwartier is hij geen vreemde meer. Welk probleem van de student los je op, als er geen studentprobleem is, is er niks, zegt hij. Hoe laat je wat je beoogt een oplossing voor een studentprobleem zijn die bewijst dat het studentprobleem weg is. Focus. Essentie. Hij vertelt me de zinnetjes in mijn aanvraag die heeft onderstreept, die er voor hem uitsprongen, en ik noteer de broodkruimels. Ze moeten wat zien in jou als topdocent. Hij zegt ‘ik geloof jou’ en ik probeer door het beeldscherm te observeren of dit een motivatie-techniek is. Toekenning van 50.000 euro is een inspanningsverplichting, niemand controleert of jij op een conferentie voor onderwijzend Nederland over jouw succesvolle onderwijsinnovatie vertelt terwijl je dit verder landelijk uitrolt. Hij geeft me woorden, framing en een bron die als een handschoen van prikkeldraad past. Ik word vanochtend vroeg wakker met zijn vraag Heb je nog een metafoor die jouw interventie samenvat? Die probeer ik te typen voor het dagelijkse onderwijs en 125 studenten me opslokken. Ik klik door de foto’s die ik heb genomen van het scherm en zoek naar clues. Wie is deze man? Stranger Friend Bias.