Taal een duwtje geven, een letter wegtikken uit een woord, wachten in de zon, op de tiende verdieping, tot het avond wordt, en een nieuwe op zijn plek valt. De dichter schrijft doodleuk doodlot in plaats van noodlot, de dunne lijn waarop zoiets werkt, alleen in een gedicht.

Hij zegt: wij zijn met werkelijkheid belast. Ik zeg: we hebben taal, we kunnen terugvechten. Hij zegt: Why are honest writers not arrested? Don’t they act publicly the same as those unfortunates who aim their nudity at innocent passers by?

Er bestaat in het algemeen niks in het algemeen, schrijft hij. ‘A thing in general’… ‘there is no such thing’ … ‘as there is no general you’ …het gaat mij om de gedachte. Hier een rijmpje: Every glass deserves a name for no two glasses break the same. – Details, Leo Vroman (1999)