In ruil voor een recensie van minimaal 50 en maximaal 300 woorden las ik Zielsgeheim, een gelaagde psychologische thriller die met kop en schouders boven de rest uitsteekt (flaptekst). Ik houd van thrillers. Ik heb een voorkeur voor afstandelijke detectives die ogenschijnlijk emotieloos door het leven gaan en intussen gruwelijke moordzaken oplossen. Vrouwen zonder privéleven, opgeslokt door werk, niet geïnteresseerd in gesprekken met collega’s, behalve wanneer het over de vermoedelijke dader gaat, en die dan altijd denken dat iemand anders het gedaan heeft. Vrouwen die letterlijk over lijken gaan. Sarah Lund (The killing). Saga Norén (The bridge). Lacey Flint (Zielsgeheim) is een jonge, Londense agente, gefascineerd door Jack the Ripper. De moorden in het boek lijken op de moorden van Jack the Ripper. Veel bloed, losse organen in plastic zakken. Op bladzijde 193, iets over de helft, is een plotwending die ik niet zag aankomen, anders was het geen plotwending, mijn moraal wordt getest. De vraag ‘wie heeft het gedaan?’ verandert in ‘wordt de dader gepakt en wil ik dat?’ Ik blijk een slappe lezer die meeleeft met degene die het verhaal vertelt, ik ben beïnvloedbaar. Sarah Lund heeft een begerenswaardige trui, Saga Norén heeft een begerenswaardige olijfgroene Porsche, na 347 bladzijden vrees ik dat het weinig begerenswaardige van Lacey Flint bestaat uit een boksbal in schuur met een hoofd erop, en een interessante theorie over wie Jack the Ripper was. Oordeel: spannend verhaal, minder spannende taal. – Zielsgeheim, Sharon Bolton (Not Just Any Book)