‘No two are alike’ any schoolchild will tell you.
And indeed, of the few thousand snowflakes captured on paper or film since man began studying them roughly three centuries ago, no true matches have been found.
But what of the billion trillion or so that haven’t been seen – or, more properly, won’t ever be seen? Isn’t it possible that at least two of them might be somewhat similar?
In 1655, the scientist Robert Hooke first tried to sketch what René Descartes had described as the ‘little roses’ or ‘wheels with six teeth’ that collected around him in mounds and drifts.
Peering as closely as he could with one of the world’s first microscopes, Hooke’s subjects nonetheless melted away as he drew them, his pictures more the product of memory than of direct observation. Fortunately, however, with the precise photographic techniques available to us today, scientists are now able to ‘stop in time’ the natural evaporation of snowflakes so that we all may study their beauty for as long as we like.
While a snowflake on a finger lingers only a a second before resolving back into a drop of water, freezing that drop of water will not produce a snowflake – it will only produce a little bead of ice.
The exquisite, miraculous shape of a snowflake is a result of the singular path it takes through utterly unique conditions of cloudiness, temperature, and humidity, a veritable picture of its whole life from its birth as a speck of dirt to its end as a fragile miniature crystal flower.
Like the growing rings of a tiny hexagonal tree, billions of water molecules spin around and around, each finding the closest, easiest, and most comfortable bond (just as people who seek the companionship of like minds and bodies, cannot simply be thrown together and expect to thrive) until, with no room left to fall, the whole finds its way to your snowshovel, glove, or TSSHHT.
stem: chris ware
titel: proloog
bron: rusty brown (2019)
mopw: universele encyclopedie van persoonlijke kennis en collectieve wijsheid
[Rusty Brown van Chris Ware begint met een prachtig essay over de sneeuwvlok. Het bevat wereld om te boeien (Hooke, Descartes, natuurobservaties), leven om te ontroeren (elke sneeuwvlok begint als vuiltje, ontvouwt zich tot een fragiele kristallen bloem) literaire vorm voor schoonheid (de vergelijking van een mensenleven met dat van een sneeuwvlok, elk particulier bestaan bepaald door omstandigheden), een wending, inzicht (wij zijn een sneeuwvlok, binden ons aan like minds en like bodies, kunnen niet zomaar met iedereen), het besef dat op een dag de snowshovel wacht en het besef dat wij dit besef hebben. En nog een keer de vorm: de meditatie over de sneeuwvlok is kort en uniek als een mensenleven, fragiel als de sneeuwvlok die smelt op je hand, eeuwig bevroren.]